Epistula e javës/ O’Connor për Robie Macauley

Arte

Gazeta Express

04/04/2025 15:35

Mary Flannery O’Connor (1925 –1964) shkrimtare amerikane. Shkroi 32 tregime, 2 romane dhe mbi 100 recensione librash. U bë e njohur sidomos për romanin ‘Wise Blood, 1952’, dhe ‘The Violent Bear It Away’, 1960

Për Robie Macauley

18 maj 1955

S’do mend se jam e lumtur që ty të kanë pëlqyer tregimet, ngase tash po e ndiej se nuk është një gjë edhe aq e keqe që mua vetë më pëlqejnë aq shumë. E vërteta është se më pëlqejnë më shumë se sa çdo kujt tjetër, po i lexoj ato vazhdimisht dhe po qesh me gjithë shpirt, pastaj kur më bie ndërmend se i kam shkruar unë vetë atëherë po ndihem në siklet. Përveç me Wise Blood, që ishte relativisht i dhimbshëm për mua; po tash më duhet të resht së shijuari jetën dhe të ulem të shkruaj romanin e dytë. Kapitulli i parë do të botohet në vjeshtë në ‘New World Writing’ dhe do të quhet “You Can’t Be Any Poorer Than Dead” (Nuk mund të jesh më i shkretë se sa i vdekur) — që është mënyra se si ndihem saherë që i vihem punës ta shkruaj.

Askush s’ma ka dhënë asnjë kacidhe, qoftë edhe ndonjë medalje, por ti ke të drejtë sa i përket televizionit. Do të shkoj në Nju Jork më datë 30 që të, po s’e pate dert, intervistohem nga Mr. Harvey Breit (më 31) në një program që ai është duke e filluar në NBC-TV [Boca e parë]. Po ashtu do ta dramatizojnë skenën hapëse nga “The Life You Save”, etj. A mendon se kështu do të korruptohem? Tashmë po ndihem si një kombinim i Imzot Sheen-it dhe Gorgeous Goerge-t (mundësit). Çdo kush që e ka lexuar Wise Blood mendon se unë jam katundare nihiliste, kurse unë do të doja të krijoja përshtypjen në televizion se jam katundare tomiste, por me shumë gjasë s’do të jem në gjendje të mendoj asgjë për t’i thënë z.Harvey Breit veçse ndonjë “Huh?” dhe “Ah, zdi”. Pasi të kthehem me siguri do t’i kaloj tre muaj ditë e natë në kotecin e pulave që ta neutralizoj këtë ndikim të keq.

Megjithëse jam autore premtuese nga Georgia, kurrë s’kam qenë në Washington, por kam kaluar mbi të dhe këtë herë shpresoj në një lartësi pre 14.000 këmbësh falë Eastern Airlines. 

Greensboro ishte në njëfarë dore i zymtë, më shumë se sa që do të kishte qenë sikur të kishit ardhur aty ti e Anne. Paneli ishte më i tmerrshmi që kam parë, mua s’më vinte në mendje asgjë për të thënë rrteh tregimeve të mia dhe konferencat ishin një hajgare e vërtetë. Isha në njërën sosh me një intelektual delinkuent me mjekër nga Kenyon, i cili nuk mund të bindej se nuk kishte shkruar tregim dhe pjesën tjetër me vajzat që shkruanin rreth jetës në konvikt.

Para ca javësh Ashley erdhi te ne në të diele pasdite me (një mik), folëm për arkitekturën dhe darkuam bashkë. Ashley po më thoshte se ti je adhuruese e Dr. Frank Crane [një kolumnist gazete], teologun tim të preferuar protestant (shpëtimi përmes klubit të nderimeve). Isha e lumtur të dëgjoja këtë, ngase mendoj se doktori duhet të vlerësohet shumë më lart. Ai është njëmend një kombinim i priftit dhe masazhuesit, a s’mendon kështu? Ai është paraqitur në Atlanta Constitution të njëjtën faqe me tregimet humoristike. Më pëlqen ta dëgjoj t’i thotë Alma A.-së se mund ta mbajë burrin e saj nëse i humb 75 paundë dhe tamam dje ai i tha një vajze të tmerruar nga zhabat se si të mos lejonte që kjo t’ia prishte jetën – njihe të vërtetën dhe e vërteta do të të çlirojë.  

Sidoqoftë, kolumna e tij më e mirë ishte ajo ku fliste për të një letër që kishte marrë nga një i dënuar që i ishte bashkuar klubit të falënderimit. Shpresoj ta kesh parë.

Të lutem falenderoje mr. W.P. Southardin që i kanë pëlqyer tregimet e mia. Përherë jam e lumtur të marr vesh se kam lexues cilësorë, ngase kam goxha një mori të atillë që nuk janë. Marr letra nga njerëz që mund t’i kisha krijuar vetë…(si) një nga një burrë i ri në Kaliforni që po fillonte të botonte një revistë të quajtur ‘Hearse’ – “një mjet për t’i përçuar tregimet dhe poezitë te varreza e madhe e intelektit amerikan”. Pastja mora një mesazh nga dy studentë teologjikë në Aleksandri që më thoshin se e kishin lexuar Wise Blood dhe se unë jam vajza e tyre e posterit – origjinaliteti më i trishtë deri më sot. Kam marr po ashtu një letër të neveritshme nga një zonjë nga Bostoni rreth tregimit me titull ‘A Temple of the Holy Ghost’. Ajo thoshte se është katolike, kështu që nuk mund ta kuptonte se si dikush mund të KETE mendime të tilla. Ia shkrova një letër që do të mund të ishte nënshkruar nga peshkopi e tash ajo është mikja ime më e mirë dhe së fundmi më ka shkruar se burri i saj ka kandiduar për prokuror të përgjithshëm por se nuk është zgjedhur. Do të doja që dikush inteligjent të më shkruante ndonjëherë, por duket se i tërheq kryesisht veç të përhanurit.

Do të jem përnjëmend e lumtur kur të marrë fund kjo puna e televizionit. Vazhdoj të kem një imazh mendor të shikimit tim të akulltë që bie kudo në vend mbi miliona fëmijë në pritje që t’ua shfaqin Batmanin.

Të fala ty dhe Anës dhe më shkruaj prapë para se të botohet libri im i radhës, ngase mund të jetë diku më 1984.

/Marrë nga ‘The Habit of Being: Letters of Flannery O’Connor’, Farrar, Straus and Giroux, 1988

/Gazeta Express