Që prej vitit 2013, kur u zgjodh në krye të Kishës Katolike, Papa Françesku është dalluar për frymën e tij të hapur, përkushtimin ndaj të varfërve, dhe qasjen përfshirëse ndaj komuniteteve që shpesh janë lënë mënjanë – përfshirë të huajt, të divorcuarit dhe komunitetin LGBTQ+. Por kjo frymë e re nuk ka kaluar pa reagime.
Në fakt, disa nga sfidat më të mëdha të Françeskut nuk kanë ardhur nga jashtë, por nga brenda vetë Vatikanit. Figura të larta të hierarkisë katolike, si kardinalët e Dubisë, kanë qenë ndër më kritikët. Ata e kundërshtuan hapur dokumentin “Amoris Laetitia”, që lehtësonte afrimin e të divorcuarve të rimartuar me Kishën.
Një tjetër zë i fortë kritik ka qenë At Georg Gänswein, ish-sekretari i Papa Benediktit XVI, i cili akuzoi Françeskun për thyerje të traditës liturgjike dhe për përjashtim nga qendrat vendimmarrëse. Ndërsa kryepeshkopi Carlo Maria Viganò shkoi edhe më tej – e akuzoi Papën për mbulim të skandaleve seksuale dhe i kërkoi dorëheqjen. Pas kësaj, Viganò u shkishërua.
Edhe kardinali Müller, që më parë drejtonte Kongregatën për Doktrinën e Fesë, ka kritikuar Françeskun për “keqqeverisje” dhe për ndikimin që, sipas tij, kanë këshilltarët progresistë.
Por përballë këtyre sulmeve, Papa Françesku ka qëndruar i palëkundur. Ai ka vijuar me reformën e tij duke theksuar mëshirën, drejtësinë dhe nevojën për të qenë një Kishë që i qëndron afër njerëzve. Edhe kur është quajtur “satanist”, “mason” apo “komunist”, ai nuk ka hequr dorë nga rruga që ka zgjedhur: një rrugë e bazuar në Ungjill dhe dashuri për të gjithë.
Gazeta Express dhe Televizioni T7 janë në kërkim të një agjenti dinamik dhe ambicioz të shitjes dhe marketingut për...